OP WEG NAAR PASEN: ANGST EN VOORZICHTIGHEID

 

We leven toe naar het Paasfeest. Dat heerlijke feest dat de Here Jezus uit de dood opgestaan is. Dat Hij de dood  aan de kant heeft gezet en de duivel alleen maar als verliezer kon toekijken. Christus overwint en geeft wie op Hem bouwen en vanuit Zijn overwinning leven toekomst.

De Here Jezus heeft die overwinning behaald terwijl Hij door de angst, zelfs de doodangst heen moest. Hij heeft geworsteld. Wat werd dat duidelijk in Gethsemane. Zo diep, zo’n geweldige worsteling maar altijd weer met het vertrouwen op Zijn hemelse Vader.

Ook in deze weken lezen we over angst en vertrouwen. Ook in gesprekken kom je de laatste tijd toenemend tegen dat ook onder wie vanuit Gods Woord christen willen zijn de een de ander van angst en slapheid beschuldigt.

Wie in deze coronatijd voorzichtig wil zijn en daarom bepaalde beperkende maatregelen nog wil laten bestaan, krijgt het verwijt dat je maar bang bent. Dat je je eigenlijk zou moeten schamen. Je kunt toch als gelovige en als kerk op de levende Heer vertrouwen.  Het gaat mij nu weer niet om concrete maatregelen want daar kun je verschillend over denken. Het gaat mij er wel om of zo’n beschuldiging terecht is. Is dit de juiste omgang met elkaar in Christus’ kerk? Het heel korte antwoord is: nee!  Waarom?

Omdat je dan eerst zal moeten doorpraten. Wat is het dat je in je hart beweegt om een bepaald standpunt in te nemen?

1. Als dat angst is omdat je niet verder dan ziekte en dood kijkt is het verkeerd. Dan is het terecht als er gezegd wordt dat je je niet door angst moet laten regeren. Christus heeft namelijk de dood overwonnen.
2. Als het zo is dat je juist vanuit de bescherming van elkaar, van de naaste nu nog voorzichtig wilt zijn, is het niet aan mij om die ander te veroordelen. We kunnen allemaal op allerlei manieren het Woord van Christus dood en opstanding in deze weken horen. Dat is Gods werk. Hoe we ook verlangen naar meer! Vanuit de liefde van God de naaste liefhebben hoort bij een echt christelijk leven.
3. Als we opstandig zijn en dingen voor onszelf willen hebben en daarbij anderen die terecht voorzichtig willen zijn voor minder gelovig uitmaken zijn we heel verkeerd bezig. Dat is zonde. Het verlangen naar weer bij elkaar komen en samen de HERE loven en prijzen is goed.  We kunnen niet zomaar zeggen dat dit verlangen er niet is of onvoldoende als anderen nog beperkende maatregelen handhaven of voorstaan.

 

Laten we uitkijken elkaar niet onnodig te veroordelen maar eerlijk met elkaar te spreken over de motieven die er in ons hart voor de HERE zijn. Geen grote beschuldigingen en veroordelingen dat die ander niet op de HERE vertrouwt en eigenlijk een verdachte gelovige of gemeente zou zijn.

 

We staan allemaal onder druk maar laten we ons toch door de levende Christus laten leiden! Hij die ook voor deze omstandigheden gezegd heeft: “ Oordeel niet, opdat u niet geoordeeld wordt;  want met het oordeel waarmee u oordeelt, zult u zelf geoordeeld worden; en met welke maat u meet, zal er bij u ook gemeten worden. Waarom ziet u wel de splinter in het oog van uw broeder, maar merkt u de balk in uw eigen oog niet op?”  Mattheus 7:1-3

 

Christus’ opstanding geeft moed en uitzicht. Geeft ook rust in beperking. Bij Hem is er het leven dat  door geen enkele beperking weggenomen kan worden. Bij Christus is er ook nu het echte uitzicht. Hij wil bij ons zijn in al onze angst, twijfel en onzekerheid. Om juist bij Hem rust te vinden. Ook nu.