Geen vechterskerk maar een vredespaleis

Bidstond 4 oktober 2024 Harderwijk

Ouderling van dienst DGK Groningen

Voorgangers ds. C. Koster/J.R. Visser

Votum / zegen groet

Zingen: Psalm 84:1 en 3

Geloofsbelijdenis

Zingen: Psalm 33:8

Gebed

Schriftlezing: Psalm 122

Marcus 9: 30-40

Zingen: Psalm 122:1 en 3

Tekst: Psalm 122:6-9

Voorganger ds. J.R. Visser

Verkondiging van het evangelie

Zingen: Psalm 125:2 en 4

Gebed

Collecte

Zingen: Psalm 133:1,2,3

Zegen

Toespraken door vertegenwoordigers van kerken in het buitenland

Leiding DGK Groningen

Br. Mark Bube namens OPC via Zoom

Dr. Karlo Janssen namens de CanRC

Ds. J.R. Visser namens de FRCSA/VGKSA

Ds. Arthur van Delden en br. Bert Veenendaal namens de FRCA via het voorlezen van een brief.

Ds. Raphael Schuster namens SERK Duitsland

Na de toespraken

Zingen: Gezang 32: 2 en 5

Geliefde gemeente van onze Here Jezus Christus, broeders en zuster, jongens en meisjes

Het is een feest om te zien dat de Here Jezus kerken bij elkaar brengt. Dat we samen deze eredienst mogen hebben. Dat we op de synode die morgen begint samen ook als kerken die met elkaar verbonden zijn aan het werk mogen gaan.

Als je dat doet, sta je ook voor een keuze. O.a. deze: wat voor kerken willen we samen zijn. Hoe willen we samen als kerken gaan leven. Wat is de uitstraling naar binnen, naar elkaar toe en wat zal de uitstraling naar buiten toe zijn? Willen we een vechterskerk zijn of een vredespaleis. Staan we al in de startblokken om in het nieuwe kerkverband de strijd aan te gaan? Weten we al dat we er flink tegenaan zullen gaan, omdat we dingen zien die we toch eigenlijk anders zouden willen. Staan we al klaar om met flinke woorden dat te doen en bijna alles principieel te maken? Of willen we de vrede van Christus naar elkaar en naar buiten toer maximaal laten werken en stralen. Zijn we bereid om grote woorden achter ons te houden en in liefde met elkaar te spreken en alles te doen om juist Gods liefde en vrede in ons midden te laten opbloeien?

We hebben als kerken een geschiedenis, een DNA waarin de strijd vaak sterk naar voren is gekomen. Waarin er uitspraken zijn gedaan als; Wie geen oorlog voert is niet bekeerd. Of om het meer letterlijk weer te geven: Wie niet polemiseert, is niet bekeerd.

Ik ga hier nu twee dingen van zeggen. Vanuit Gods eigen Woord.

Het eerste is dat er steeds weer opgeroepen wordt tot vrede in Christus’ kerk! Dat de Here Jezus ons laat dat het leven in Zijn gemeente juist vraagt om liefde en vrede, om altijd de minste te willen zijn, om onrecht te willen lijden. Wanneer de Here Jezus bij de voetwassing heeft laten zien dat juist dienen onmisbaar is in Zijn kerk, zegt Hij dit: “Een nieuw gebod geef Ik u, namelijk dat u elkaar liefhebt; zoals Ik u liefgehad heb, moet u ook elkaar liefhebben. Hierdoor zullen allen inzien dat u Mijn discipelen bent: als u liefde onder elkaar hebt.” Joh 13:34,35

Maar de strijd dan? Er wordt toch al in Genesis 3 gezegd dat de HEERE vijandschap zet tussen het zaad van de vrouw en dat van de slang? Dat is Gods genade. Hij laat ons niet over aan ons eigen zondige hart.

Dat betekent dat het echte gevecht bij onszelf begint! De strijd tegen ons eigen zondige hart. Hoe leven jij en ik voor de HEERE? Is er de hartelijke liefde voor Hem en de verloochening van onszelf?

Dan is er uit liefde voor Christus en de naaste de strijd tegen wat echt tegen Gods Woord ingaat. Wat echt dwaalleer is wat mensen op de brede weg naar het eeuwige oordeel brengt. Maar zelfs dat is nog een strijd waarin de liefde en vrede van Christus doorklinkt. Ook daarin hebben we beeld van God te zijn zoals Christus ons dat leert: “U hebt gehoord dat er gezegd is: U moet uw naaste liefhebben en uw vijand moet u haten. Maar Ik zeg u: Heb uw vijanden lief; zegen hen die u vervloeken; doe goed aan hen die u haten; en bid voor hen die u beledigen en u vervolgen;

zodat u kinderen zult zijn van uw Vader, Die in de hemelen is, want Hij laat Zijn zon opgaan over slechte en goede mensen, en laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen.” Matt 5:43-45

Ik verkondig jullie vanuit onze tekst het evangelie onder het volgende thema:

DE GEEST LEERT ONS BIDDEN OM GEEN VECHTERSKERK MAAR EEN VREDESPALEIS TE ZIJN

Een gebed om rust
Een gebed om het goede

Een gebed om rust

David geeft geleid door de Geest hoog op van de tempel. De tempel als het huis van God. De tempel als de plaats waar Gods volk als een gemeenschap de HEERE ontmoet. Dat mogen en moeten we vandaag overbrengen naar de gemeente, naar de kerk. Het is juist Christus die elke zondag weer zijn volk bij elkaar wil zien. Dan gaat het niet om het gebouw. Dan gaat het er niet om of dat gebouw zo mooi lijkt of niet. Nee, dan gaat het erom dat we als volk van God samenkomen, kerk van Christus zijn. Dat is in een woord geweldig. Dat moet iets zijn waarvan we tegen elkaar met blijdschap zeggen: Kom laten we naar de kerk gaan als het beginpunt en hoogtepunt van elke week.

Toch weet de HERE dat we niet altijd zo hooggestemd zijn. Toch weet de HEERE dat ook in Christus gemeente het niet altijd zo toegaat dat we allemaal altijd blij zijn. De HEERE weet heel goed dat wij als mensen in de kerk onze gebreken en onze zonden en ons haantjesgedrag van tijd tot tijd meenemen. Wij als mensen kunnen de gemeente door ons gedrag voor anderen en onszelf zo onaantrekkelijk maken. Wie de volmaakte kerk op aarde zoekt, zal die niet vinden. Misschien lijkt het een tijdje zo, maar na langere tijd ga je ook de schaduwkanten van die gemeente zien. Juist omdat de Geest ons zo goed kent, leert Hij ons in deze psalm bidden! Ook in Christus kerk zijn rust en vrede geen vanzelfsprekende zaak. Toch mag dat ons er nooit er toe brengen om de handen in de lucht te gooien en te zeggen: “Zo is het nu eenmaal.” Nee, het moet ons ertoe brengen om onze handen te vouwen en vol verwachting op de HEERE te stellen. Dat is ook wat ik hoop en bid voor het verenigde kerkverband. Voor ons samenleven als kerken. Dat we altijd weer beginnen bij het gebed, bij het vol eerbied ons in gebed richten op de HERE. Dat we kerken zijn waar steeds weer voor de dienaren van het Woord gebeden wordt dat zij het Woord dat goed is en we nodig hebben ons brengen. Dat we samen voor de hele gemeente en voor de ambtsdragers bidden. Zodat we de echte rust in de kerken van Christus verwachten en niet van onszelf en dat we niet beginnen met een houding waarin wij het zo goed weten, maar ons laten leren door Christus, door Zijn stem die in de Bijbel en in prediking tot ons komt.

Laten we echt samen biddende kerken zijn. Dan bidden we om rust. Echte rust. Dat is niet niets doen. Dat is niet dat je dingen, maar op zijn beloop laat. Dat betekent dat we samen als kerken de rust nemen om dicht bij de HEERE te zijn. Dat was ook het geheim van de tempel. Om samen als Gods volk daar te zijn waar de HEERE op aarde onder Zijn volk woont. Die rust was en is om je te concentreren op wie de HEERE is, wat de Drie-enige God je te zeggen heeft. Dat is om je los te maken van alle drukte in en om je en stil te worden om naar de HERE te luisteren.

Dat heb je niet van jezelf. Wij denken van onszelf dat we het zelf moeten doen, dat we wel zonder rustdag kunnen, zonder de vrede en de rust die er alleen in Christus is, want anders gaat het niet goed in ons leven. Dan zegt de HEERE: Leg nu eens alles langs je neer, kom nu eens heel rustig aan de voeten van de Here Jezus als de Goede Herder zitten en laat je in alle rust onderwijzen. Dat kan! Want de HEERE zegt dat Hij als de Almachtige Vader voor je wil zorgen. Je kunt het rustig uit handen geven. Neem op de zondag rust. Kom samen met de andere gelovigen naar Hem luisteren en kom Hem aanbidden. Leef als kerken van Christus en Zijn Woord en niet van de eigen ideeën en standpunten die we hebben. Broeders en zusters, jongens en meisjes daar moeten wij om bidden! Want wij zijn vaak zo onrustig. We zijn zomaar alweer bezig met het contact dat we met elkaar willen hebben, we kijken al weer uit naar dat mailtje, dat bericht op de sociale media enz. HEERE wij vragen U maak ons rustig om vanuit de zondag echt een luisterende kerken en luisterende mensen te zijn. Om kerken te zijn die niet leven van een eigen theologie en een eigen identiteit, maar die willen leven van Uw Woord alleen. Elkaar niet minder en meer binden dan wat U zelf ons zegt. Bind ons samen doordat we echt met ons hart naar U luisteren en zo willen leven. Here leer ons ook om elke dag persoonlijk stil te worden voor U en de rust te nemen om ons bijbeltje te pakken of op onze mobiel of tablet de Bijbel op te zoeken en met eerbied naar U te luisteren en ons leven in ons gebed in diepe afhankelijkheid bij U te brengen.

Bidden om rust is dan vanuit het eerbiedig luisteren naar de HERE als je God en naar Christus als de Verzoener van je eigen zonden ook bidden om rust voor de hele gemeente. Rust voor Jeruzalem. Rust voor de kerken en gemeente waartoe wij behoren. Dat betekent dat we geen gemeente en kerken en kerkverband willen zijn waar onze ideeën worden uitgevoerd. We willen geen gemeente en kerkverband zijn waar we bij horen omdat we het allemaal in alles knus met elkaar eens zijn. We willen geen kerken waar we van kleine dingen en kleine verschillen tot grote dingen maken en daarbij grote woorden gebruiken. Nee, we zoeken de echte rust door samen naar de HEERE en Zijn onfeilbare Woord te luisteren. Waarbij dan ook de belijdenis van de kerk voor ons van grote waarde is, omdat die het Woord van God naspreekt. Dan willen we elkaar ook niet binden aan dingen die boven Gods Woord uitgaan en waarbij we elkaar dan binden aan eigen ideeën en theologie in plaats van aan Gods eigen en duidelijke Woord. Dat is ook iets en dan denk ik vooral aan de ouderen onder ons dat juist in Vrijmaking benadrukt is.

Echte rust in de kerken komt er als we daarom bidden en als we samen in diepe afhankelijkheid en met belijdenis van eigen schuld en zonden naar de HEERE willen luisteren en Christus op Zijn Woord in alle dingen willen volgen.

Daarbij zijn de jongelui en de kinderen ook heel belangrijk. Ook zij horen heel echt bij Gods volk, bij de kerk. Ook voor hen is er de boodschap dat Christus jouw Redder en jouw God en jouw Heer wil zijn. Dat De Geest jou ook tot een nieuw, ander mens wil maken. Iemand die uit liefde zijn of haar rust bij Christus zoekt. Daarom hebben we voor de jongelui open te staan en serieus op hun vragen en gevoelens in te gaan.

Broeders en zusters wat is het belangrijk dat we de echte rust in de kerken zoeken en daarom bidden. Om samen vol verwondering van Gods genade te leven, zodat we niet onder Gods oordeel blijven staan. Wat is het belangrijk dat we zo de echte rust zoeken in Christus’ kerk zodat als we thuiskomen met onze kinderen met een hart vol verwondering praten over het evangelie dat we gehoord hebben en niet steeds komen met een enkel ding waarop wij denken kritiek te hebben. Dan maken we het elkaar en zeker onze jonge mensen zo moeilijk om te zien hoe geweldig het is om samen kerk van Christus te zijn. Dan maken we het elkaar en vooral onze kinderen zo moeilijk om te verlangen naar het samen gemeente van de Drie-enige God te zijn als iets wat zo mooi is. Waar je ook echt naar leert verlangen, waar je al meer de echte blijdschap in je leven mag kennen. Dan bidden we om de rust in Christus kerk, in eigen gemeente. Ook om samen met andere gemeenten in die rust te leven en daarin te groeien. Dan zoeken we elkaar. Dan zoeken we het goede voor elkaar en laten zien hoe mooi dat goede dat van God komt, is. Dat ontdekken we als we leren zien wat die echte vrede voor Jeruzalem voor Christus kerk is. Ook daar bidden we om en dat zien we in de tweede plaats.

Een gebed om het goede

We lezen in onze tekst niet alleen over rust. De rust waar het hier over gaat is geen valse gerustheid. Het gaat om echte rust die voortkomt uit vrede. Uit de echte sjalom. Kijk maar eens hoe vaak David hier over vrede spreekt: “Bid om vrede voor Jeruzalem …. Laat vrede binnen uw vestingwal zijn ….. Omwille van mijn broeders en mijn vrienden spreek ik nu: Vrede zij in u.”

Het gebed van David is niet in de eerste plaats op zichzelf gericht. Hij bidt voor Jeruzalem, Hij bidt voor de kerk. Zijn hart is gericht op al die anderen die samen met hem de HEERE liefhebben. Dat zijn zijn broers en zussen, dat is zijn familie, dat zijn zijn vrienden. De Here Jezus ging ons er in voor om te laten zien dat de nauwste familieband als het goed is, er is met wie wij geestelijk een zijn, met wie wij samen vrede met de HEERE hebben en daarom voor Christus willen leven. Ik denk nu aan het moment dat Maria met de broers van Jezus voor de deur van een huis staan waar de Here Jezus is. Het huis staat vol met Zijn volgelingen en iemand zegt tegen de Here Jezus dat Zijn moeder en broers voor de deur staan. Dan horen we de Heiland zeggen: “Wie is Mijn moeder en wie zijn Mijn broers?

En Hij strekte Zijn hand uit over Zijn discipelen en zei: Zie, Mijn moeder en Mijn broeders. Want wie de wil van Mijn Vader doet, Die in de hemelen is, die is Mijn broeder en zuster en moeder.” Matt 12:48-50

Wat is het belangrijk dat wij de vrede kennen die ons leert om in vrede met Gods kinderen, met wie Christus liefhebben te leven. Om samen zo ook echt gemeente te zijn. Dan is Christus werk groter dan wij dat kennen. Dan willen we ook juist dat werk van Christus waarderen waar we het ook maar zien. Als we dan zien dat ook op andere plaatsen dan wij dachten goed van Christus gesproken wordt volgens Gods eigen Woord dan is het niet zo dat zij bij ons moeten komen. Dan willen we graag kerk zijn om elkaar te helpen zonder ons boven die anderen te verheffen. We zien dat o.a. in Markus 9: “En Johannes antwoordde Hem: Meester, wij hebben iemand gezien die demonen uitdreef in Uw Naam, iemand die ons niet volgt; en wij hebben het hem verboden, omdat hij ons niet volgt. Maar Jezus zei: Verbied het hem niet, want er is niemand die een kracht doen zal in Mijn Naam en kort daarna kwaad van Mij zal kunnen spreken. Want wie niet tegen ons is, die is voor ons.” vs 38-40

Het gaat nooit om ons en onze kerk. Christus is meer dan wij. God kan zelfs uit stenen kinderen van Abraham verwekken.

Laten we altijd weer bidden om die vrede. Om zo te leren geen vechterskerk te zijn maar een vredespaleis. Dominee wilt u nu dat we een of andere softe kerk worden waar de waarheid van Gods Woord niet zo belangrijk is? Is dat het doel van uw dienst in onze gemeente? Nee, op geen enkele manier. Het gaat hier om de echte vrede die juist voortkomt vanuit een leven vanuit de waarheid en de waarheid alleen. Leven vanuit Christus.

Wat is dat? Wat is dat gebed om vrede voor de gemeente, voor de kerken? Dat is het gebed dat we onze vrede persoonlijk en dan ook samen vinden bij Christus. Dat je door het werk van de Geest leert erkennen dat je Christus nodig hebt om uit de ellende van de zonden gered te worden. Dat je erkent dat je je hand op Gods belofte moet leggen die je gekregen hebt en waar de doop het teken en de garantie voor is in jouw leven. Erkennen dat je het zelf niet kunt, dat jij hoe je ook zelf je best doet geen vrede kunt maken. Een heel duidelijk voorbeeld daarvan was Maarten Luther. Hij probeerde zijn leven zo te leven dat hij goed genoeg werd voor God. Hij werd wanhopig want wat hij ook deed steeds weer merkte hij dat er zondige gedachten en daden zijn leven binnen kwamen. Hij kon uit zichzelf niet volmaakt worden. Wat een ellende want steeds weer was die vrede met God weg. Hij werd er gek van. Dan ontdekt hij door Gods Geest het echte evangelie. Dat wie zijn schuld en onvermogen aan de HEERE oprecht belijdt vergeving, vrede met God krijgt doordat Christus aan het kruis Gods straf voor onze zonden op zich genomen heeft. Hij jubelt het dan ook uit in de 62^e stelling die aan de slotkapel van Wittenberg geslagen is op 31 oktober 1517: “De ware schat van de kerk is het hoogheilig evangelie van de glorie en de genade van God.”

Het gaat erom in ons leven dat we het evangelie als de schat van ons leven zien en daarop geen kritiek hebben maar eruit leven als de stem van God. Dan horen we dat we maar door een persoon vrede met God kunnen hebben. Hij die de waarheid zelf is, Hij die de weg naar God zelf is, Hij die het echte leven in eigen persoon is. Hij die door Zijn dragen van Gods toorn tegen de zonden voor ieder die bij Hem schuilt vrede met God verdiend heeft. Eeuwige vrede. Samen leven van de vergeving en de onverdiende liefde van God. Daarom samen leven in vrede met God en daarom ook met elkaar! Dat kan alleen als Christus onze vrede is. Hoe verschillend onze achtergronden ook zijn. Dan kunnen we elkaar vinden in de echte vrede, aan de voeten van Christus. Elkaar niet aan onze meningen houdend maar aan de waarheid. Dan willen we al meer en dichter naar Christus toegroeien in ons leven. Dan spreekt al meer tot je hart wat we lezen in Efeze 2 en 4: “Maar nu, in Christus Jezus, bent u, die voorheen veraf was, door het bloed van Christus dichtbij gekomen. Want Hij is onze vrede, Die beiden één gemaakt heeft. En door de tussenmuur, die scheiding maakte, af te breken, .. Zo bent u dan niet meer vreemdelingen en bijwoners, maar medeburgers van de heiligen en huisgenoten van God, gebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, waarvan Jezus Christus Zelf de hoeksteen is, en op Wie het hele gebouw, goed samengevoegd, verrijst tot een heilige tempel in de Heere; op Wie ook u mede gebouwd wordt tot een woning van God, in de Geest. Vs 13,14, 19-22 …….. 4: “opdat wij geen jonge kinderen meer zouden zijn, heen en weer geslingerd door de golven en meegesleurd door elke wind van leer, door het bedrog van de mensen om op listige wijze tot dwaling te verleiden, maar dat wij, door ons in liefde aan de waarheid te houden, in alles toe zouden groeien naar Hem Die het Hoofd is, namelijk Christus.” Vs 14,15

Wanneer we al biddend en met het hart op de HEERE gericht Christus als onze vrede kennen dan komt er ook de vrede onder elkaar. Het een kan niet zonder het ander. Als we onze naaste niet echt liefhebben en zeker niet onze broer en zus in geloof dan hebben we de HEERE niet echt lief. Wie zichzelf kent en beseft hoe jijzelf vergeving nodig hebt. Hoe je de Geest van Christus nodig hebt om de HEERE en je naaste lief te hebben, die zoekt voor die broers en zussen in de gemeente het goede. Juist omdat de HEERE je dan heeft thuisgebracht in het huis van Zijn eeuwige vrede zoek je daarom het goede voor al die anderen met wie je samen Christus gemeente vormt. Dan wil je niemand onverhoord veroordelen, dan praat ik niet slecht over anderen maar wil ik juist dat goede gerucht over een ander verspreiden. Dan wil ik onrecht lijden maar ben ik er vuurbang voor om een ander onrecht aan te doen. Dan komt vanuit Gods vrede de tere omgang in liefde met elkaar. Zo willen we dan leven vanuit het offer van Christus. Om zo juist mensen te trekken tot het samen luisteren en leven vanuit het evangelie dat onder ons verkondigd wordt.

Hier is weer zo ontzettend belangrijk wat de Here Jezus in Joh 13 zegt: “: “Een nieuw gebod geef Ik u, namelijk dat u elkaar liefhebt; zoals Ik u liefgehad heb, moet u ook elkaar liefhebben. Hierdoor zullen allen inzien dat u Mijn discipelen bent: als u liefde onder elkaar hebt.” Vs 34,35 Wat is het belangrijk dat we bekend staan ook naar de mensen buiten de gemeente en de kerken als een kerken die een echt vredespaleis zijn waarnaar mensen kunnen verlangen. Zo wil de HERE dat we zijn om mensen tot Christus en de echte verkondiging van het evangelie te trekken.

Broeders en zuster jongelui die vrede van Christus is zo mooi, zo goed. Iets om steeds weer naar te verlangen en er al meer vanuit te leven. Zonder die vrede ga je verloren voor eeuwig. Zonder die vrede hebben we geen toekomst als kerken en kerkverband. Zonder die vrede wordt de gemeente een kille en dooie boel. Waaruit de warmte van Gods liefde verdwenen is en dan verdwijnt de echte vrede. Die vrede is zo geweldig, zo hartverwarmend, zo onmisbaar. Daarom wijs ik er nu jou en mij op om in Christus onze vrede te zoeken en te vinden. Klem je vast aan Hem om vrede met God te hebben. Laten we ons samen vastklampen aan Hem om echt gemeente van Christus te zijn en te blijven. Laten de synode die DV morgen begint hierdoor gekenmerkt worden.

AMEN